Η κοινωνική απομόνωση αυξάνει διεθνώς και κυρίως μεταξύ των ηλικιωμένων ατόμων.
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύεται στο Neurology, συσχετίζει την μοναξιά με τον κίνδυνο εκδήλωσης άνοιας ειδικά σε ότι αφορά στα άτομα 70 ετών και άνω.
Η έρευνα έγινε από το Τμήμα Νευρολογίας του Κέντρου Γνωσιακής Νευρολογίας της Ιατρικής Σχολής Grossman του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.
Η άνοια αποτελεί ένα παγκόσμιο πρόβλημα με διαστάσεις πανδημίας. Στην Ελλάδα σχεδόν ένα εκατομμύριο άτομα επηρεάζονται από τη νόσο, καθώς σύμφωνα με επιδημιολογικά στοιχεία 160.000 πάσχουν από άνοια, 280.000 από ήπια νοητική έκπτωση -θεωρείται πρόδρομος της άνοιας- με αποτέλεσμα οι ασθενείς αυτοί να χρειάζονται την φροντίδα 2-3 ατόμων από το οικογενειακό τους περιβάλλον
Η πανδημία του κορωνοϊού επέτεινε το αίσθημα μοναξιάς και απομόνωσης που ταλανίζει εκατομμύρια ανθρώπους ειδικά από την ηλικία των 60 ετών και άνω.
Οι ερευνητές με επικεφαλής τον Joel Salinas εστίασαν σε 2.308 ασθενείς που δεν είχαν άνοια αρχικά, κατά μέσο όρο 73 ετών. Τους υπέβαλλαν σε νευροφυσιολογικές εξετάσεις και μαγνητική απεικόνιση εγκεφάλου, ενώ οι εθελοντές ερωτήθηκαν πόσο συχνά αισθάνονταν μοναξιά μαζί με άλλα καταθλιπτικά συμπτώματα, όπως ανήσυχο ύπνο ή έλλειψη όρεξης για φαγητό. Οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν και για το αλληλόμορφο APOE ε4, έναν γενετικό παράγοντα κινδύνου για την εκδήλωση νόσου Αλτσχάιμερ.
Συνολικά 144 εκ των 2.308 συμμετεχόντων ανέφεραν ότι βίωναν μοναξιά τρεις ή περισσότερες ημέρες την προηγούμενη εβδομάδα.
Ο πληθυσμός της μελέτης αξιολογήθηκε σε ορίζοντα δεκαετίας για άνοια και τελικά 329 εκ των 2.308 διαγνώστηκαν με την πάθηση. Από τους 144 που είχαν δηλώσει ότι ένιωθαν μοναξιά 31 εκδήλωσαν άνοια.
Αν και δεν διαπιστώθηκε σημαντικός συσχετισμός μεταξύ μοναξιάς και άνοιας στα άτομα 80 ετών και άνω, στην ηλικιακή ομάδα 60-79 όσο πιο μόνος ένιωθε κάποιος τόσο πολλαπλασιαζόταν ο κίνδυνος άνοιας. Στα άτομα χωρίς αλληλόμορφο APOE ε4 η μοναξιά τριπλασίαζε τον κίνδυνο νόσησης.
«Η μελέτη μας υπενθυμίζει ότι αν θέλουμε να θέσουμε ως προτεραιότητα την υγεία του εγκεφάλου, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τη σημασία των κοινωνιοπαθολογικών παραγόντων όπως η μοναξιά και οι κοινωνικοί δεσμοί», σημειώνει ο Δρ Salinas προσθέτοντας ότι «μερικές φορές ο καλύτερος να φροντίσουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας είναι με την τακτική επικοινωνία και το νοιάξιμο».