Γράφει ὁ κ. Γ. Παπαθανασόπουλος, δημοσιογράφος
Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ὁλοκληρώθηκαν οἱ φιλοφρονήσεις καὶ οἱ τιμὲς τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, Βαρθολομαίου, καὶ Σερβίας, Πορφυρίου, πρὸς τὸν τέως σχισματικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀχρίδος, Στέφανο (Βελιανόφσκι). Ταυτόχρονα, ἐκτελέστηκε ἐκκλησιαστικὰ ὁ κανονικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος καὶ Μητροπολίτης Σκοπίων, Ἰωάννης (Βρανισκόφσκι). Ἐκτελέστηκε μάλιστα χωρὶς κάποια δίκη, χωρὶς δημόσια ἐξήγηση πρὸς αὐτόν, χωρὶς ἔστω μία τυπικὴ ἀνακοίνωση ποὺ νὰ αἰτιολογεῖ τὸ τραγικὸ γεγονός. Δὲν ἔχει γίνει ἀκόμη γνωστὸ ἀπὸ τὴ Σερβικὴ Ἐκκλησία, ποὺ ἔχει ὑπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία της τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων, τί περιμένει τὸν Ἰωάννη. Θὰ παραμείνει στὴ θέση του, ἀφοῦ ἡ ἴδια τὸν ἐξέλεξε Ἀρχιεπίσκοπο Ἀχρίδος; Θὰ τὸν καταστήσει πρώην; Θὰ τὸν τιμωρήσει, δηλαδή, γιατί ὑπάκουσε στὴν ἀπόφαση τῆς προϊσταμένης του Συνόδου, καὶ ἐπὶ εἴκοσι χρόνια, ὡς κανονικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος, ὑπέστη τὰ πάνδεινα καὶ ἀπὸ τὴν ὑπὸ τὸν Στέφανο σχισματικὴ Ἐκκλησία; Θὰ τοῦ συστήσει νὰ τεθεῖ μαζὶ μὲ τοὺς χειροτονημένους κανονικοὺς ὑπ’ αὐτὸν ἐπισκόπους ὑπὸ τὸν Στέφανο; Δηλαδὴ χωρὶς αἰτία ἡ Σερβικὴ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ σκεφθεῖ νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν κανονικὸ Ἀρχιεπίσκοπο νὰ τεθεῖ ὑπὸ τὸν πρώην σχισματικό;
Γιὰ ὅσους παρακολουθοῦν τὰ συμβαίνοντα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι γνωστὰ τὰ γεγονότα. Ὁ ἄθεος Κροάτης κομμουνιστὴς ἡγέτης τῆς Γιουγκοσλαβίας, Τίτο, στὴν ἐπιδίωξή του νὰ ἀλλοτριώσει τὴν ἐθνικὴ συνείδηση τῶν Βουλγάρων ποὺ κατοικοῦσαν στὴ χώρα του, κατασκεύασε τὴν «ὁμόσπονδη σοσιαλιστικὴ δημοκρατία τῆς Μακεδονίας». Κοντὰ στὸ ἰδεολογικὸ σκέλος χρησιμοποίησε καὶ τὴν «Ὀρθόδοξη Μακεδονικὴ Ἐκκλησία» ὡς ὄργανο τῆς προπαγάνδας του. Αὐτή, γιὰ νὰ δρᾶ αὐτόνομα, τὸ 1967, ἀνακήρυξε μονομερῶς τὴν ἀνεξαρτησία της ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Σερβίας, τὸ ὁποῖο ἕως τὸ 2002 ἀπέτυχε νὰ τὴν ἐπανεντάξει στὴν κανονικὴ Ἐκκλησία, μὲ τὴ χορήγηση σὲ αὐτὴν εὐρείας αὐτονομίας. Τότε τὴν κήρυξε σχισματικὴ καὶ προχώρησε στὴ δημιουργία κανονικῆς ὑπὸ τὴ δικαιοδοσία τοῦ Αὐτόνομης Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀχρίδος, μὲ Ἀρχιεπίσκοπο τὸν γεννημένο στὸ Μοναστήρι (Μπίτολα) τὸ 1966 Μητροπολίτη Βέλες καὶ Παραβαρδαρίου, Ἰωάννη. Ἀπὸ τῆς ἐκλογῆς του, ὁ Ἰωάννης, ἄνθρωπος πολλῶν προσόντων καὶ μὲ ἁγιότητα βίου, ὑπέστη δοκιμασίες ποὺ θυμίζουν αὐτὲς τῶν πρώτων χριστιανῶν καὶ καταγράφονται στὸ βιβλίο του (κυκλοφορεῖ καὶ στὰ ἑλληνικὰ) «Ἐλευθερία μέσα στὴν φυλακὴ» (ἔκδ. Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου). Τὸν φυλάκισαν πολλὲς φορὲς μὲ κατασκευασμένες κατηγορίες καὶ προειλημμένες ἀποφάσεις, ἐμποδιζόταν μὲ ποικίλους τρόπους στὴν ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων του, βαλλόταν ἀπὸ τὰ ΜΜΕ ὡς «προδότης» τῆς πατρίδας του… Ὅλα τὰ ὑπέστη, ἐπειδὴ ἔμεινε πιστὸς στὴν ἀποστολὴ ποὺ τοῦ ἀνατέθηκε, νὰ ὑπάρχει κανονικὴ Ἐκκλησία στὴ γειτονικὴ χώρα. Ἕως πρόσφατα ὁ Ἰωάννης, ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος, ἀναγνωριζόταν ἀπὸ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀντίθετα ἀπὸ τοὺς σχισματικούς. Τὸ 2018 ἑόρτασε τὰ 1.000 χρόνια ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀχρίδος μὲ παρουσία ἐκπροσώπων τῶν Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν Σερβίας, Πολωνίας, Ἀλβανίας καὶ Τσεχίας – Σλοβακίας…
Στὰ κοσμικὰ πράγματα εἶναι συνηθισμένος ὁ «χρήσιμος ἠλίθιος». Εἶναι τὸ ἄτομο ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ ἐπίτευξη κάποιου στόχου καὶ μετὰ πετάγεται ὡς στυμμένη λεμονόκουπα. Τὸ νὰ συμβαίνει αὐτὸ καὶ στὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα δείχνει ἐκκοσμίκευση καὶ παρακμή.
Πηγή: Ἐφημερὶς «Ἐλεύθερος Τύπος», 14.6.2022
Σημ. «Ο.Τ.»: Τὸ 2015 μὲ πρωτοβουλίαν τῆς Ἱ. Μ. Βατοπαιδίου εἶχε συγκληθῆ συνέδριον διὰ μέσα ἐκκλησιαστικῆς ἐνημερώσεως, τὸ ὁποῖον ἔλαβε πανορθόδοξον διάστασιν μὲ παρουσίαν πλήθους Ἱεραρχῶν. Εἶχον πανηγυρίσει ὅλοι μὲ τὴν ἀπροσδόκητον ἐμφάνισιν καὶ τὴν ὁμιλίαν τοῦ Σεβ. Ἀχρίδος Ἰωάννου. Σήμερα τόσον οἱ Ἱεράρχαι, καὶ ἡ Ἱ. Μονή, ὅσον καὶ τὰ ὑποτιθέμενα μέσα ἐκκλησιαστικῆς ἐνημερώσεως ἐπέρασαν ἀπὸ τὴν «Βαϊφόρον» εἰς τὴν «Σταύρωσιν»… Παραθέτομεν τὰ συγκλονιστικὰ λόγια, τὰ ὁποῖα ἀπομαγνητοφωνήσαμεν, μὲ τὰ ὁποῖα κατέκλεισε τὴν ὁμιλίαν του, μήπως καὶ συνειδητοποιήσουν ὅτι ἔβαψαν τὰς χεῖρας των μὲ αἷμα ἀθώου:
«Πρὶν νὰ τελειώσω παρακαλῶ νὰ ἔχετε λίγο ἀκόμα ὑπομονὴ νὰ ἀκούσετε κάτι ποὺ ζήσαμε ἐμεῖς τὰ τελευταῖα χρόνια τῶν διώξεων τῶν δικῶν καὶ φυλακίσεών μας. Οἱ στόχοι τῶν ἀρχῶν τῆς χώρας, στὴν ὁποία ποιμεναρχῶ, ἦταν ὄχι τόσο νὰ μὲ βάλουν στὴν φυλακή, ἐπειδὴ ἤξεραν ὅτι αὐτὸ θὰ προκαλέση διεθνῆ κατακραυγή, ἀλλὰ νὰ μᾶς ἀπομονώσουν. Ὅταν κατάλαβαν ὅτι δὲν ἐπέτυχαν νὰ μὲ ἀπομονώσουν, ἀποφάσισαν νὰ μὲ φυλακίσουν. Δὲν ἀπέτυχαν νὰ μὲ ἀπομονώσουν μόνο ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία, στὴν ὁποία προΐσταμαι ξεκίνησε πολὺ νωρὶς νὰ χρησιμοποιῆ τὰ πλεονεκτήματα ποὺ παρέχει ἡ ψηφιακὴ τεχνολογία. Τί θὰ εἶχε συμβῆ, ἐὰν δὲν εἴχαμε εὐκαιρία μέσῳ τοῦ διαδικτύου νὰ ἐμφανίζουμε τὴν ἀλήθεια; Τώρα εἶναι δύσκολο ἀκόμα καὶ νὰ φαντασθῆ κανείς, ἀλλὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι οἱ ἀρχὲς τῆς χώρας, τὴν ὁποία ποιμεναρχῶ, κατὰ πολὺ θὰ εἶχαν ἐπιτύχει τὸν στόχο τῆς ἀπομονώσεώς μου. Ὅλα τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης στὴ χώρα μου ἦταν ἑνωμένα πρῶτα στὸ σκοπὸ νὰ μᾶς ξυλοκοποῦν μὲ ἀναλήθειες, ποὺ δημοσιεύουν ἐναντίον μας, καὶ ἔπειτα νὰ μὴ μᾶς ἀφήνουν οὔτε νὰ κλάψουμε. Μὲ αὐτὰ μᾶς ἀπομόνωσαν καὶ δὲν μᾶς ἔδωσαν οὔτε λίγο χῶρο γιὰ τὶς ἀπαντήσεις τῶν ἀναληθειῶν, ποὺ ἰσχυρίζονταν ἐναντίον μας. Ἐδῶ καὶ 13 χρόνια ἐμεῖς ζοῦμε μὲ περιορισμένη ἐλευθερία. Μοναδικὸς χῶρος ὅπου ἔχουμε μία μικρὴ ἐλευθερία εἶναι ὁ λειτουργικὸς χῶρος καὶ ὁ χῶρος τῆς ψηφιακῆς πληροφορίας. Μέχρι στιγμῆς μόνο τὸ τελευταῖο ἀποδείχθηκε ὅτι εἶναι ἐντελῶς ἐλεύθερο. Τὸ πρῶτο, τὸ λειτουργικό, ὄχι μόνο εἶναι μικρὸ καὶ δύσκολα ἐφαρμοζόμενο (ἐσεῖς ξέρετε ὅτι ἔχουμε τὴν εὐκαιρία ἐμεῖς νὰ λειτουργοῦμε μόνο σὲ ἰδιωτικὰ διαμερίσματα, σὲ ὑπόγεια, ἀποθῆκες καὶ κατὰ τὴ θερινὴ περίοδο καὶ στοὺς ἐξωτερικοὺς χώρους), ἀλλὰ προσπαθοῦν ἀκόμα καὶ αὐτὸ νὰ μᾶς τὸ στερήσουν. Πιστεύω ὅτι γνωρίζετε τὸ ἀκόλουθο: Συνέβη μία φορὰ τὸ 2004 νὰ ἔρθει ἡ ἀστυνομία νὰ μὲ συλλάβει ἀκριβῶς κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θ. Λειτουργίας. Ἡ ἀντίσταση ποὺ τοὺς δείξαμε θεωρῶ ὅτι εἶναι γνωστὴ σὲ ἐσᾶς. Εἴπαμε ὅτι μόνο νεκροὺς μποροῦν νὰ μᾶς βγάλουν πρὶν νὰ τελειώσουμε τὴ λειτουργία. Τὴ λειτουργία τὴν τελειώσαμε καὶ ὅπως βλέπετε καὶ ἐγὼ εἶμαι ἀκόμα ζωντανός».