Τοῦ πρωτ. Διονυσίου Τάτση
Δὲν εἶναι σπάνιο τὸ φαινόμενο μερικοὶ συνταξιοῦχοι τοῦ δημοσίου νὰ ἐκδηλώνουν ἐπιθυμία ἱερωσύνης καὶ νὰ ἔχουν τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ προσφέρουν στὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν κοσμικὴ ἐμπειρία ποὺ διαθέτουν καὶ τὴ σοφία ποὺ ἀπέκτησαν στὰ διάφορα πανεπιστήμια. Ἔχουν μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ ἐπιθυμοῦν καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας περαιτέρω προβολή. Οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν ἔχουν πολλὲς γνώσεις γιὰ τὸ πνευματικὸ ὕψος τῆς ἱερωσύνης, ἐντυπωσιάζονται στὴν ἀρχὴ ἀπὸ τοὺς ὄψιμους κληρικούς, ποὺ χειροτονοῦνται στὴν ἕβδομη ἢ ὄγδοη δεκαετία τῆς ζωῆς τους, χωρὶς ὅμως νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ τὶς κοσμοθεωρίες τους, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ συμβαδίσουν μὲ τὴν ταπεινὴ καὶ παραδοσιακὴ ὀρθόδοξη πρακτικὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ εἶναι νεωτεριστὲς καὶ ἐκσυγχρονιστές. Περιφρονοῦν τοὺς συνειδητοὺς χριστιανούς, διατυπώνουν ἀπαράδεκτους χαρακτηρισμοὺς καὶ ἐπιδίδονται μὲ ζῆλο σὲ πρωτοβουλίες παραποιμαντικοῦ ἔργου, ὅπως εἶναι ἐκδηλώσεις ἀλληλεγγύης ζευγαριῶν καὶ δραστηριότητες μὲ θεολογικὲς καὶ φιλοσοφικὲς ὁμιλίες, καλλιτεχνικὲς δράσεις, ἐκθέσεις βιβλίων, ἐκμάθηση παραδοσιακῆς μουσικῆς, ἐνοριακὲς συνελεύσεις, κοινὰ γεύματα κλπ. (βλ. «Καθημερινή» τῆς 18ης Ἰουνίου 2023).
Οἱ ὄψιμοι κληρικοὶ ἐπιδιώκουν νὰ μᾶς ἀποκόψουν ἀπὸ τὴν παράδοση, νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὴν ἱερατικὴ ἐμπειρία τῶν πενῆντα χρόνων ποὺ ἔχουμε στὸ θυσιαστήριο καὶ ποτὲ δὲν φορέσαμε ράσα διαφόρων χρωμάτων, ποτὲ δὲν μᾶς κούρασε τὸ καλυμμαύχι, ποτὲ δὲν ἐπιδιώξαμε ἐξεζητημένη ἐμφάνιση καὶ πάντα ἀρνούμασθε τὶς κοινωνικὲς σχέσεις ποὺ εἶναι ἀταίριαστες στὴν ἱερωσύνη μας. [Δὲν περιγράφω μόνο τὸν ἑαυτό μου, ἀλλὰ ἀναφέρω τὸ πλῆθος τῶν παραδοσιακῶν κληρικῶν ποὺ ἐμπνέουν ἐμπιστοσύνη στοὺς πιστοὺς καὶ δέχονται, χωρὶς νὰ τὸ ἐπιδιώκουν, τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη τους].
Ἀλίμονο, ἂν ἀφήσουμε νὰ μᾶς «ἀνοίξουν νέους ὁρίζοντες οἱ κοσμικόφρονες ὄψιμοι κληρικοί, πού ἐνδιαφέρονται γιὰ τοὺς σαρκολάτρες ὁμοφυλόφιλους, ποὺ θέλουν «παπαδάκια» νεαρὰ κορίτσια, ποὺ ἀνέχονται ψάλτριες μὲ ἀσεβῆ ἀθυροστομία ἐναντίον τῶν συνειδητῶν χριστιανῶν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ νὰ «διαφωτιστεῖ» ἡ Ἱεραρχία καὶ αὔριο νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν, γιὰ τὴ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων, νὰ δεχθοῦμε τὶς ἐλεύθερες συμβιώσεις καὶ τὰ «σύμφωνα» τῆς ἁμαρτίας, νὰ ἀνεχόμασθε τὴν ἀνηθικότητα μικρῶν καὶ μεγάλων καὶ νὰ πέφτουμε στὸ βοῦρκο τοῦ συμβιβασμοῦ μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο.
Οἱ ὄψιμοι κληρικοὶ πρέπει πρωτίστως νὰ στοχάζονται τὸν πρότερο – πρὸ τῆς ἱερωσύνης -βίο τους καὶ νὰ μετανοοῦν, ἀναλογιζόμενοι ὅτι ἐγγὺς τὸ τέλος. Μόνο ἔτσι θὰ μπορέσουν νὰ ἐργασθοῦν στὴν Ἐκκλησία, ἀκολουθώντας τὴν παράδοσή της καὶ διδασκόμενοι ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῶν σύγχρονων ἁγίων.
Οἱ προοδευτικοὶ μητροπολίτες δὲν πρέπει νὰ θεωροῦν μέγιστο κατόρθωμα, ὅταν χειροτονοῦν ἀπερισκέπτως «σπουδαίους καὶ ἐπιστήμονες», ποὺ θὰ ἐργασθοῦν στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας, γιατί τὰ ζιζάνια ποὺ θὰ σπείρουν εἶναι πολλὰ καὶ θὰ πνίξουν κάθε πνευματικὴ καρποφορία. Ὄψιμοι κληρικοί, ποὺ διανύουν τὴν τρίτη ἡλικία καὶ διατηροῦν τὸ κοσμικὸ φρόνημα (εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ τὸ ἀπαρνηθοῦν), εὔκολα δίνουν τὸ κακὸ παράδειγμα καὶ ἀμβλύνουν στοὺς πιστοὺς τὸ ὀρθόδοξο κριτήριο. Αὐτὸ βέβαια δὲν τὸ ἐπισημαίνουν οἱ ὁμόφρονές τους κοσμικοί, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἐπαινοῦν ὑπερβολικὰ γιὰ τὴ «γενναία» ἀπόφασή τους νὰ γίνουν κληρικοί, τὴν ὥρα ποὺ οἱ ἴδιοι δὲν γνωρίζουν τὴν εἴσοδο τοῦ ναοῦ τῆς ἐνορίας τους!
Πολλοὶ καλοπροαίρετοι χριστιανοί προβληματίζονται ἀπὸ τοὺς ὄψιμους κληρικούς, ποὺ ἀναφέραμε, καὶ δὲν βρίσκουν τὸ λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο ἐπιπόλαια ἐπέλεξαν τὴν ἱερωσύνη, ἡ ὁποία προϋποθέτει θυσία πολλῶν κοσμικῶν συνηθειῶν. Γιὰ τοὺς περισσότερους ἰσχύει τὸ ψαλμικό: «Κύριος γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς τῶν σοφῶν, ὅτι εἰσὶ μάταιοι» (Ψαλμ. 93,11).