Γράφει ὁ κ. Διονύσιος Ἀλ. Πελέκης, Δικηγόρος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ
Τὸ πρὸ 50 ἐτῶν Πολυτεχνεῖο τῆς 14-17 Νοεμβρίου 1973 ἀποτελεῖ μίαν κλασσικὴν περίπτωσιν ἀποσταθεροποιήσεως καὶ ἀνατροπῆς συμμαχικῆς Κυβερνήσεως (Μαρκεζίνη-Παπαδόπουλου).
Καὶ ἀποτελεῖ ἀποκλειστικῶς ἔργον τῶν ἐν Ἑλλάδι ἐμφανῶν καὶ ἀφανῶν μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν τῆς Ὑπερδυνάμεως. Ἀσχολοῦμαι μὲ τὸ μεῖζον καὶ ὄχι μὲ ὀνοματολογίαν. Τὴν εὐθύνην τῶν γραφομένων, ὡς εἰκός, ἀναλαμβάνω πλήρως καὶ διὰ παραθέσεως στοιχείων προσδιορισμοῦ τῶν ἐμπλεκομένων. Ἡ ἀπόφασις ἀνατροπῆς τῆς Κυβερνήσεως ἐλήφθη, ὅταν ὁ Παπαδόπουλος ἠρνήθη οἱανδήποτε βοήθειαν ἢ σύμπραξιν ὑπὲρ τῶν Η.Π.Α. πρὸς ὑπεράσπισιν τοῦ Ἰσραὴλ εἰς τὸν πόλεμον τοῦ Γιὸμ Κιποὺρ κατὰ τῆς Αἰγύπτου. Αἱ σχετικαὶ λεπτομέρειαι-πληροφορίαι ἂς ἀναζητηθοῦν εἰς τὴν ἱστορικὴν ἐπιστολὴν τοῦ λαμπροῦ Πρέσβεως Ἀντωνίου Κοραντῆ (Βῆμα τῆς Κυριακῆς 3-7-2011). Σημειώνω ὅτι ὁ Παπαδόπουλος ἐλοιδόρει τοὺς Ἀμερικανούς, ἰδίως ἀφ’ ὅτου τοῦ ἐπέβαλον νὰ ἀποσύρη τὴν Μεραρχίαν ἐκ Κύπρου. Καὶ ἐξ ἴσου, ἀφ’ ὅτου ἀπεφασίσθη ἡ ἀνάθεσις τῆς Πρωθυπουργίας στὸν Σπ. Μαρκεζίνη.
Ἐχρησιμοποιήθησαν ὑπὸ τῶν ἀλλοδαπῶν ὀργανωτῶν τοῦ Πολυτεχνείου ἄνθρωποί τους, τῇ συνδρομῇ Ἰωαννίδη κ.λ.π. ἀλλὰ καὶ φοιτηταί, ἰδιαιτέρως τεχνολογικῆς κατευθύνσεως, ἐν οἷς πρωταγωνίστησαν δύο φοιτήτριαι καὶ εἷς φοιτητής, κατευθυνόμενοι ἐν Ἑλλάδι ἀπὸ Καθηγητήν, ὑπεύθυνον Ἀμερικανικοῦ ἐν Ἑλλάδι Ἱδρύματος. Οἱ «συνεργάται» πάντοτε τιμῶνται. Καὶ ἀμοίβονται!! Ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καὶ ἐν προκειμένῳ, ὡς καλῶς γνωστόν. Τὴν Τετάρτη, 15-11-1973 κύματα νέων (ἄγνωστον, ἂν ἦσαν σπουδασταὶ) ἀπὸ Πειραιὰ καὶ Δυτικὴν Ἑλλάδα εἰσῆλθον στὸ Πολυτεχνεῖο.
Ὁ Παπαδόπουλος, μοῦ εἶχε ζητήσει τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1967, προσκληθεὶς πρὸς τοῦτο εἰς κοινὴ συνάντησιν μαζί του (Ἰσόγειον Βουλῆς ἀπὸ ἀνατολικὴν εἴσοδον) μὲ τὸν ἀείμνηστον Σπύρον Ζουρνατζήν, νὰ βοηθήσωμε τὴν προσπάθειαν τοῦ Στρατοῦ, γνωρίζων προσέτι οὗτος, ὅτι ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός μου Δημήτριος εἶχε φονευθῆ στὸν συμμοριτοπόλεμο. Τοῦ ἠρνήθην, ὅπως καὶ ὁ Ζουρνατζὴς κάθε ἐνεργὸν συμμετοχήν. Μὲ ἐκάλεσε καὶ πάλιν τὸ 1971 (ἤμην πλέον 34 ἐτῶν) καὶ μοῦ ἐζήτησε ν’ ἀναλάβω Κυβερνητικὴν θέσιν. Ἠρνήθην καὶ πάλιν καὶ διεξήχθη μεταξὺ μας λίαν ἐνδιαφέρον διάλογος, τοῦ ὁποίου ἡ παράθεσις ἐκφεύγει τοῦ παρόντος. Πάντως συνεφώνησε εἰς τὴν πρότασίν μου ὅτι μόνον ὁ Μαρκεζίνης θὰ ἠδύνατο νὰ συνιστᾶ πολιτικὴν διέξοδον.
Ἤμην ἐκ τῶν στελεχῶν τῆς νεολαίας τοῦ Κόμματος τῶν Προοδευτικῶν, ἔχων διατελέσει καὶ Πρόεδρος τῆς Δ.Ε.Σ.Π.Α, κρατηθεὶς εἰς τὴν Ἀσφάλειαν μίαν νύκτα, διὰ νὰ ματαιωθῆ τὸ ὑπ’ ἐμοῦ καὶ τοῦ Γεωργίου Κάιζερ, μέγα συλλαλητήριον κατὰ τῶν βδελυρῶν συμφωνιῶν Ζυρίχης-Λονδίνου, περατώσας δὲ πρῶτος τὴν Νομικὴν Ἀθηνῶν κ.λ.π. Ἀπὸ τῶν μέσων, καὶ ἀργότερον, τοῦ Σεπτεμβρίου 1973 ἔγινε γνωστὸν ὅτι θὰ ὑπάρξη μεταβολὴ καὶ ἡ Πρωθυπουργία θ’ ἀνατεθῆ στὸν Μαρκεζίνη.
Ἰταλικαὶ καὶ Ἀγγλικαὶ ἐφημερίδες ἐκυκλοφόρησαν ἐπὶ ἀρκετὲς ἡμέρες μὲ φωτογραφίες, ἐν ἀγνοίᾳ μας, ἐμοῦ καὶ τοῦ ἀειμνήστου φίλου, στελέχους ἐπίσης, τῆς Π.Ε.Ν, Σπύρου Ζουρνατζῆ καὶ τὴν σημείωσιν: «Ἡ νέα γενεά, ποὺ θὰ φέρει τὴν Δημοκρατία στὴν Ἑλλάδα», παραθέτοντας καὶ ἐκτενῆ βιογραφικά μας στοιχεῖα.
Τὸ 1973 ἤμουν 36 ἐτῶν, μὲ μίαν ἄκρως ἀνθοῦσαν δικηγορίαν, διατηρῶν ἄριστα στελεχωμένον δικηγορικὸν γραφεῖον μὲ τὸν ἀείμνηστον, ἀκραίας ἐντιμότητος καὶ φιλοπατρίας Νικόλαον Μάρτην.
Ἐγνώριζα τὴν προσωπικὴν ἐκτίμησιν τοῦ Μαρκεζίνη πρὸς τὸ προσωπόν μου, καὶ ὡς ὑπευθύνου λειτουργίας τῆς Σχολῆς Στελεχῶν τῆς Π.Ε.Ν. (Ἱπποκράτους 13).
Τὸν εἶχον δὲ πληροφορήσει ἀπὸ τὸ 1971 διὰ τὴν καλὴν ἔναντί του διάθεσιν τοῦ δικτάτορος.
Περὶ τὴν 28 Σεπτεμβρίου 1973 (τὴν 8-10-73 ὡρκίσθη ἡ μεταβατικὴ Κυβέρνησις Μαρκεζίνη)· μὲ ἐπεσκέφθη στὸ γραφεῖο μου ἕνας Ἀντισυνταγματάρχης Διαβιβάσεων, μοῦ παρουσιάσθη στρατιωτικῶς καὶ μοῦ εἶπε τὸ ὄνομά του (Ἄνδ. Χάλ.) Τὸν ὑπεδέχθην καὶ τὸν ἐρώτησα, ποῖος ὁ σκοπὸς τῆς ἐπισκέψεώς του. Μοῦ παρέδωσε τὴν κάρτα του, μοῦ ἐδήλωσε ὅτι εἶναι Δ/ντής τοῦ, πρωτάκουστον δι’ ἐμέ, Κέντρου Ἐπιστημονικῆς Τεκμηριώσεως τοῦ Στρατοῦ, ἑδρεύοντος εἰς Περισσόν, καὶ εἶχε διατελέσει βοηθὸς Στρατιωτικοῦ Ἀκολούθου εἰς Βουλγαρίαν καὶ Η.Π.Α. Ἐρώτησις: «Καὶ ποιὸς ὁ σκοπὸς τῆς ἐπισκέψεώς σας, κύριε Ἀντ/χα;» Ἀπάντησις: «Θὰ σᾶς εἰπῶ δύο λόγια μόνο. Ἔρχομαι ἐκ μέρους τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, καὶ κατ’ ἐντολήν του σᾶς γνωστοποιῶ ὅτι ὁ Στρατὸς ἐπιθυμεῖ καὶ ζητᾶ ἀπὸ ἐσᾶς νὰ μὴ ὁρκισθῆτε Ὑπουργὸς στὴν Κυβέρνηση Μαρκεζίνη». Ἐγνώριζα τὴν πλήρη διαταραχὴν τῶν σχέσεων Παπαδόπουλου μὲ τὶς Ὑπηρεσίες Η.Π.Α., ἐκ κοινῶς γνωστῶν, πλέον, λόγων. Τοῦ ἀντιλέγω: «Καλά, ὁ Παπαδόπουλος δὲν δρᾶ ὡς ἐκλεκτὸς τοῦ Στρατοῦ;» Ἡ ἀπάντησις: «Ὅλα ἔχουν ἕνα τέλος στὴν ζωή. Παρακαλῶ ἀκοῦστε αὐτὸ ποὺ σᾶς εἶπα. Σᾶς τὸ διαβιβάζω ἐκ μέρους τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ. Ἔχετε καιρὸ γιὰ Ὑπουργεῖα». Ἐπιμένω: Ἀπαντᾶ: «Κύριε Πελέκη, φημίζεστε γιὰ τὶς γνώσεις σας καὶ τὸ μυαλό σας. Ὁ Στρατὸς αὐτὸ ἐπιθυμεῖ. Νὰ μὴ ἐκτίθεστε, διότι ἡ Κυβέρνησις Μαρκεζίνη θὰ ἔχει ζωὴ λιγότερη ἀπὸ δύο-τρεῖς μῆνες», προσθέτων μου καὶ ἕνα ἄκρως ὑποτιμητικὸν διὰ τὸν Παπαδόπουλο χαρακτηρισμόν. Ἐσιώπησε. Μὲ χαιρέτησε στρατιωτικὰ καὶ κατευθύνθηκε στὴν ἔξοδο.
Τὸν ἐρωτῶ: Κάτι παραπάνω δὲν μπορεῖς νὰ μοῦ εἰπῆς: Ἐγώ, μοῦ λέει, ὄχι. Ἂν θέλης κάτι παραπάνω ἔλα τὸ βράδυ, 8 καὶ 30 στὰ σουβλάκια τῆς Φιλοθέης. Καὶ ἔφυγε. Εἰδοποίησα καταλλήλως ἀμέσως τὸν Μαρκεζίνη. Μοῦ διεμήνυσε: «Νὰ μὴ ἀνησυχῶ. Ὁ Παπαδόπουλος ἐλέγχει πλήρως τὴν κατάσταση». Ἔδειξε, πάντως, προβληματισμένος, καίτοι καὶ ὁ ἴδιος ἐγνώριζε τὴν διαρραγὴν τῶν σχέσεων Παπαδόπουλου μὲ τὴν Ὑπερδύναμιν, δι’ ὅν λόγον καὶ ὁ ἴδιος ἠρνήθη νὰ ἐπισκεφθῆ ὡς μεταβατικὸς Πρωθυπουργὸς τὶς Η.Π.Α. Τὸ γεγονὸς καὶ τὴν ἀνησυχίαν μου μετέφερα στὸν Ζουρνατζήν, ὁ ὁποῖος πράγματι ἀνησύχησε.
Συνοδευόμενος ἀπὸ φίλον, ἔφθασα στὶς 8.30 στὸν ὑποδειχθέντα χῶρον. Εἰς ἕνα τραπεζάκι, ἀνάμεσα σὲ ὑψηλὰ διακοσμητικὰ φυτά, ἐκάθητο ὁ Ἀ. Χάλ. καὶ ἕνας ξανθομάλλης, μὲ ἀραιὰ μαλλιά, προδήλως ἀλλοδαπός. Ὁ Χάλ.: «Εἶναι ὁ κ. Πελέκης, ὅπως σᾶς μίλησα καὶ ἦλθε στὸ ραντεβού». Ὁ κατάξανθος κύριος ἠγέρθη, μὲ ἐχαιρέτησε στὰ ἀγγλικὰ θερμῶς καὶ ἀπευθυνόμενος στὸν Χάλ. τοῦ λέγει: «Νὰ τὰ ἀκούσει καὶ ὁ φίλος σου. Αὐτὴ ἡ Κυβέρνηση δὲν θὰ φτάσει τὰ Χριστούγεννα. Καλὸν εἶναι νὰ μείνει ἐκτός».
Τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1975 στὴν τηλεόραση ἀνηγγέλλετο ἡ δολοφονία, ἀπὸ τὴν 17 Νοέμβρη τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς CIA στὴν Ἑλλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς. Καὶ τότε, βλέπω στὴν φωτογραφία δολοφονημένον τὸν συνομιλητήν μου εἰς Φιλοθέην Γουέλς, κατανοήσας πλήρως ὅτι τὸ Πολυτεχνεῖο ἀπετέλει πράγματι ὠργανωμένην ἀποσταθεροποίησιν καὶ ἀνατροπὴν συμμαχικῆς Κυβερνήσεως ἀπὸ τοὺς παράγοντες τῶν Η.Π.Α. Σημειώνω, ἐπιπλέον, ὅτι τὴν 11-11-1973 ἐδίδετο εἰς τὸ Γκὸλφ τῆς Γλυφάδας ἡ ἐτήσια δεξίωσις, σημαντικὸν κοσμικὸν γεγονὸς τῶν Ἀθηνῶν, τῆς Ποτοποιίας Σὰν Ριβάλ. Τῆς Α.Ε. ἤμην νομικὸς σύμβουλος καὶ Ἀντιπρόεδρος τοῦ Δ.Σ., στενὸς φίλος τοῦ ἰδιοκτήτου Χρ. Θωμόπουλου. Ἦτο μία ὑπέροχη δεξίωσις. Στὸ πιάνο ὁ Χατζηδάκης, καιρὸς σχεδὸν καλοκαιρινὸς καὶ πολὺ κέφι. Ἄγαμος τότε ὁ Χρ. Θωμόπουλος, ἡ δὲ σύζυγός μου ἦτο στὸ Λονδίνο. Καὶ ἔτσι οἱ δύο μας ὑπεδεχόμεθα τοὺς προσκεκλημένους. Περὶ ὥραν 10 μ.μ. προσέρχονται καὶ ὑποδέχομαι τὸν μεγαλέμπορον Θ. Μπ. καὶ τὸν Γενικὸν Διευθυντὴν τοῦ Ὑπουργείου Συντονισμοῦ Τ. Πέτ., συνοδευομένους ἀπὸ τὸν Συνταγματάρχη Κάρ., Δοικητὴν τῆς Κ.Υ.Π. βορείου Ἑλλάδος. Μετὰ τὸ καλωσόρισμα ὁ Κάρ. «Καλὸ σοῦ κάμαμε μὲ τὴν προειδοποίηση. Γλύτωσες. Τελικὰ πότε θὰ πᾶτε γιὰ ἐκλογές, ἂν πᾶτε», εἰρωνικά. Τοῦ ἀπαντῶ: Τὴν ἄλλην ἑβδομάδα ὁ Μαρκεζίνης προκηρύσσει ἐκλογὲς γιὰ τὴν πρώτη Κυριακὴ τοῦ Φεβρουαρίου (1974). Καὶ ἡ ἀπάντησις: «Σὲ ξαναπροειδοποιοῦμε: Δὲν θὰ προλάβετε». Ἐπιμόνως ἐρωτῶν, δὲν λαμβάνω ἀπάντησιν. Ἔτσι κατενόησα καλῶς καὶ πλήρως ὅτι ἀναμένονται ἐξελίξεις. Τὴν Τετάρτη, 15-11-73 ὁ ἀείμνηστος Παν. Σιφναῖος, Ὑπουργὸς Παιδείας, μὲ παρεκάλεσε νὰ ἐπισκεφθῶ τὸ Πολυτεχνεῖο. Ἐπῆγα μὲ ἐκπρόσωπον τῆς νεολαίας τῆς Ἑνώσεως Κέντρου καὶ ἐκπρόσωπον τῆς Νεολαίας τῆς Ε.Ρ.Ε. Τὸ περιβάλλον, συνολικῶς, ἦτο ἄγνωστον καὶ ἐχθρικόν, εἰς ὅλους μας. Ἄγνωστο τὸ ἐκεῖ πλῆθος. Ἡ συνέχεια γνωστή. Οὐδεὶς ἐφονεύθη ἐντὸς τοῦ Πολυτεχνείου. Ὅλως πειστικὸν τὸ λίαν ἐμπεριστατωμένο Πόρισμα Τσεβᾶ.
Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι «πομφολυγοπαφλάσματα» (Ἀριστ. Ὄρνιθες στ. 165) τῶν σαπροφύτων τῆς παντοίας Ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία, μὲ τὴν «Πανσπουδαστικὴ» τῆς 13-11-1973 ἐδήλωνε ὅτι δὲν θὰ μετάσχη τοῦ Πολυτεχνείου, ἤλλαξε δὲ γνώμη μετὰ τὸ «συλληφθὲν» τὴν 14-11-1973 ὑπὸ τοῦ Προξένου μας εἰς Ἑλβετίαν Π. ἀπὸ Τσεχοσλοβακίαν πρὸς τὸ ἐκτὸς νόμου Κ.Ε.Ε. κ.λ.π. εἰς Παρισίους μήνυμα περὶ ἀνάγκης ἀμέσου συμμετοχῆς εἰς τὸ ὑπὸ τρίτων ὠργανωμένον κίνημα τοῦ Πολυτεχνείου. Αὐτά, ὅμως εἶναι ἕνα ἄλλο θέμα. Ἁπλῶς ἡ ἀριστερὰ δὲν δικαιοῦται νὰ καπηλεύεται τὸ Πολυτεχνεῖον, ἔργον κατ’ ἐξοχὴν ἀλλότριον πρὸς αὐτήν. Ἄλλοι τὸ ὠργάνωσαν, ἀνέτρεψαν τὴν Κυβέρνησιν, ἔφεραν τὸν Ἰωαννίδη, ἐσχημάτισαν Κυβέρνησιν μαριονέττα καὶ ὠργάνωσαν τὴν εἰσβολὴν στὴν Κύπρον, χάριν τῆς «πιστῆς» συμμάχου Τουρκίας. Ὅλα μὲ ἐνορχηστρωτὴν τὸν Κίσιγκερ. Τὰ πράγματα ἐκεῖνα ὁμοιάζουν πολὺ μὲ τὰ σημερινά, ὡς πρὸς τὸ Αἰγαῖο. Καὶ αἱ Η.Π.Α. θὰ ὑποστοῦν τὰ ἐπίχειρα τῆς θωπείας τους πρὸς τοὺς Τούρκους. Ὅλα ἐδῶ πληρώνονται. Ὁ Ἐρντογὰν νοσταλγεῖ τὸν Σουλτᾶνον-Χαλίφην καὶ θέλει νὰ τὸν ὑποδυθῆ. Συμφωνία μαζί του ἀποκλείεται. Νὰ βάλουμε μυαλό.